Geborgenheid

Ik heb geen grootse plannen en ambities om dichter te worden ofzo. Maar onderstaand gedicht heb ik geschreven in een workshop op Hydepark (het seminarium van de Protestantse Kerk Nederland). Het is een vrij persoonlijk gedicht, wat betekent dat ik mezelf er erg in herken. Maar misschien dat er voor anderen ook wat in te ontdekken is.

Geborgenheid
Ik ben in gedachten verzonken, mijn voeten brengen mij verder.
Ik loop door het bos dat Rembrandt vergeten is te schilderen.
Om mij heen zie ik bomen met slechts een paar blaadjes eraan,
teken van een nieuw begin of een nieuw eind?

Het is mijn bos.
Het kleurenspektakel is mijn palet.
De bladeren zijn nu nog alleen
en ik schilder mijn gedachten op.

Dat palet met al die kleuren,
dat ik dat zou vinden wie had dat bedacht?
Ik schilder verstild verder
en geef mijn binnenste vorm.

Die vondst daar in dat bos,
lag die daar alleen voor mij?
Bedoeld om mij verder te vormen?
Het einde van het pad komt in zicht.

Ik kijk nog snel om mij heen.
“Die eenzame blaadjes,” denk ik, “dat is waar.”
En glimlachend besluit ik,
geborgenheid is dáár.