“Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de heer die hemel en aarde gemaakt heeft.”
Psalm 121:1-2, De Nieuwe Bijbelvertaling
Week 2 zit erop. We beginnen langzaamaan te wennen aan onze veranderde werkelijkheid. De ernst van de situatie is bijna tot iedereen doorgedrongen. We blijven zoveel mogelijk thuis, de scholen zijn dicht, de verpleeghuizen zitten als het ware op slot. We zijn stil gezet en er ontstaat ruimte om om je heen te kijken. Week 2 zit erop, maar hoeveel weken gaan er nog volgen? Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vermoed dat de meesten van u op dit moment omringd worden door bergen.
- Een berg van zorgen en vragen.
- Een berg van onzekerheid.
- Een berg die het zicht op de toekomst wegneemt.
- Een berg van huiswerk.
- Een berg van verveling.
Het is moeilijk om over een berg heen te kijken. Je kunt er ook niet doorheen kijken. Als je niet oppast zie je alleen maar de bergen. Niemand weet wat wij nog tegen zullen komen op onze weg. Niemand weet hoeveel weken en maanden wij nog door bergen omringd gaan worden. Niemand weet hoevelen van ons ziek zullen worden ten gevolge van het coronavirus. Niemand weet hoeveel mensen in de financiële problemen zullen komen. Niemand weet in welke gezinnen de spanningen op zullen lopen.
Psalm 121 is geschreven voor mensen in zo’n situatie, mensen zoals wij die alleen maar bergen zien. Er is maar één manier om te ontdekken wat er aan de andere kant is…
De bemoediging die aan het begin van elke kerkdienst klinkt is deels ontleend aan psalm 121. God is er altijd bij, dat mogen we ons steeds herinneren. Ook als we over die bergen heen moeten trekken en als we niet weten wat we op onze weg allemaal tegen gaan komen.
God is er elke stap van de weg bij…
Of zoals het afgelopen week op de radio’s klonk:
Walk on, walk on, with hope in your heart
And you’ll never walk alone