“Jezus ging naar de Olijfberg, en vroeg in de morgen was hij weer in de tempel. Het hele volk kwam naar hem toe, hij ging zitten en gaf hun onderricht. Toen brachten de schriftgeleerden en de farizeeën een vrouw bij hem die op overspel betrapt was. Ze zetten haar in het midden en zeiden tegen Jezus: ‘Meester, deze vrouw is op heterdaad betrapt toen ze overspel pleegde. Mozes draagt ons in de wet op zulke vrouwen te stenigen. Wat vindt u daarvan?’ Dit zeiden ze om hem op de proef te stellen, om te zien of ze hem konden aanklagen. Jezus bukte zich en schreef met zijn vinger op de grond. Toen ze bleven aandringen, richtte hij zich op en zei: ‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’
(Johannes 8:1–7, De Nieuwe Bijbelvertaling)
Tja Ferd, een onvergetelijke dag is het in ieder geval voor je geworden. Vier je je bruiloft in besloten kring, let je de hele dag op de afstand en dan gaat het bij de groepsfoto alsnog fout. Op het moment dat ik dit schrijf lijkt het geen gevolgen te hebben voor je politieke carrière. Je mag blijven lijkt het…maar je weet maar nooit hoe dat gaat in de politiek. Ik benijd je wat dat betreft niet.
We zijn bijna zes maanden verder na die bewuste 12 maart waarop alles anders werd. Zes maanden van afstand…geen handen schudden, geen omhelzingen, niet knus samen met vrienden of familie uit eten gaan. Zes maanden ‘gedoe’, zes maanden van steeds weer nieuwe regels. Tja, wie heeft er nog geen coronazonde begaan? Wie gooit die spreekwoordelijke eerste steen naar jou?
Er is niets nieuws onder de zon, zei een wijs man ooit. Vroeger was het kennelijk heel gewoon om mensen te stenigen als ze een misstap hadden begaan. Tegenwoordig krijgen we mensen klein door ze kapot te shamen. En dankzij het wonder van media en internet kan ook iedereen daar zijn figuurlijke steentje aan bijdragen. Er is niets nieuws onder de zon…
Er is een tijd om te doden en een tijd om te helen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen.
Als je het niet erg vindt Ferd dan laat ik mijn steen maar liggen. Ik geloof namelijk dat we al die stenen beter op een andere manier kunnen gebruiken: als bouwmateriaal. Onze samenleving begint namelijk barstjes te vertonen. De saamhorigheid van die eerste weken in maart is allang verdwenen. En aangezien we er nog lang niet zijn maak ik me eerlijk gezegd nogal zorgen over wat er nog gaat komen. Ik ben bang dat er straks meer aandacht is voor economische groei dan voor het helen van sociale wonden. En ik vrees dat de zorgen over het klimaat weer even terug de ijskast in gaan. Ik lig er soms wakker van hoe het zal gaan met de kerk. Niet omdat ik bang ben mijn baan te verliezen, maar omdat ik bang ben dat we in de kerk elkaar verliezen. Uit het oog, uit het hart.
Beste Ferd, je bent minister van justitie en je kunt niet alles oplossen. Dat begrijp ik als geen ander. Je bent tenslotte ook maar een mens…één mens. Als we ervoor kiezen om van deze tijd een tijd van bouwen te maken, dan zal er samengewerkt moeten worden. Samen bouwen aan een betere samenleving waarin iedereen zijn steentje bijdraagt. Nou ja…je begrijpt wel wat ik bedoel.
Met een hartelijke groet,
Ds. Gerard Wolfert
P.S. O ja, veel geluk, zegen en wijsheid gewenst!